Een veilige kerk. Maar veilig voor wie?

Bericht van een vertrouwenspersoon.

Sinds enige tijd sta ik, Annego Hogebrink, samen met Dick Bink uit Heerhugowaard in het kerkblad en op de website onder het kopje 'vertrouwenspersoon'. Wat is dat en wat doet een vertrouwenspersoon?
' En... hebben jullie het druk?' wordt een enkele keer gevraagd. Nou nee. Er is nog maar een enkele keer een beroep op ons gedaan.
Gelukkig maar zou je denken. Kennelijk is de kerk veilig. Tja, is dat zo? En wat bedoelen we daar eigenlijk mee? Veilig in welke zin? En voor wie?
Op verzoek van de Algemene Kerkenraad daarom een kijkje in de keuken.

Waar gaat het om? Formeel is onze functie eerste aanspreekpunt zijn bij ongewenste omgangsvormen tussen mensen met speciale kerkelijke taken en opdrachten en 'gewone' gemeenteleden. Maar wat zijn 'ongewenste omgangsvormen'? En wie bepaalt dat? Voor wie ongewenst? En wanneer trekt wie aan de bel?

In onze huidige (wed)strijdcultuur lijkt het normaal geworden te zijn om elkaar de maat te nemen. In hoeverre worden ook de verhoudingen in de kerkelijke gemeente daardoor beinvloed?
Hoe vaak maken we niet mee dat iemand een nare opmerking maakt, een ander met een grapje maar toch... eigenlijk kleineert, soms intimideert, en is dat dan een reden om de vertrouwenspersoon te bellen? Wij vermoeden dat er al heel wat gepasseerd is voordat iemand dat daadwerklijk doet. En dat juist die zogenaamd kleine incidenten een gevoel van onveiligheid teweeg kan brengen.
'Ach trek het je niet aan...' wordt er gezegd. En je laat het maar zitten, je hebt wellicht zelf ook...
We hebben het dan over een klimaat van informele machtsdynamiek. Ongrijpbaar maar wel voelbaar voor de – op dat moment – minder machtige.
Wij pleiten dan ook voor meer informatie op juist dat onzichtbare, ongrijpbare gebied in gedrag ten opzichte van elkaar, juist ook in de kerk. Daar waar we geacht worden gelijkwaardig aan elkaar te zijn, en elkaars 'tegenover'.
Als vertrouwenspersonen willen we daar graag onze bijdrage aan leveren.

Annego Hogebrink