Er zullen waarschijnlijk niet veel mensen in onze gemeente zijn die hem niet kennen, of in elk geval niet weten wie hij is. Zeker niet in Noord. Maar wanneer kén je iemand en wat weet je eigenlijk van iemand? In zijn geval dat laatste misschien iets meer na het lezen van dit interview.
Op een regenachtige morgen in de voorjaarsvakantie ben ik op de koffie bij Henk de Graaf.
Henk wordt op 24 december 1961 in het ziekenhuis in Alkmaar geboren, samen met zijn tweelingbroer André. Twee maanden te vroeg, maar als de tweeling sterk genoeg is mogen de jongens naar huis in het Ooievaarsnest in Oudorp. Vier jaar later krijgen ze nóg een broertje, Robert.
Vader de Graaf is metaalbewerker bij Hulskamp en het gezin kerkt in de Verlosserskerk.
Na de peuterschool op De Nieuwburgh gaat Henk naar de Wilhelminaschool in de stad en als deze school zijn deuren sluit, naar de dan nog nieuwe Prins Willem-Alexanderschool in de Oudorperpolder.
In Henks examenjaar van de mavo overlijdt zijn vader plotseling op jonge leeftijd en dit heeft uiteraard een grote invloed op het gezin. Henk zakt dan ook voor zijn examen en doet er een jaartje langer over om zijn diploma te halen. Tijdens de diploma-uitreiking wordt zijn moeder door ds. Brinkman uit de zaal gehaald met de mededeling dat haar zwager verongelukt is. Geen feestelijke herinnering dus. Henk weet daarna ook eigenlijk niet zo goed wat hij wil. Hij kiest voor de middelbare tuinbouwschool in Hoorn, maar de liefde voor alles wat groeit en bloeit ontstaat pas tijdens de opleiding. Na vijf jaar (i.p.v. drie) krijgt hij zijn diploma en moet daarna meteen in dienst, bij de Irenebrigade. Zijn diensttijd stopt voortijdig door een schouderblessure en Henk gaat aan het werk bij tuincentrum Meijer in Heiloo. Na vier jaar krijgt hij een baan bij Kwekerij Loef in Velserbroek en zestien jaar later wordt hij daar zelf eigenaar. Inmiddels werkt hij al vierendertig jaar bij het bedrijf, zij het tegenwoordig als mede-eigenaar.
Tijdens zijn opleiding in Hoorn leert Henk Helene Vriend uit Andijk kennen. In 1987 trouwen ze en in 1990 wordt hun dochter Wendy geboren, in 1993 hun zoon Patrick en in 1996 zoon Anton.
De liefde voor en kennis van planten en bomen deelt Henk graag met andere mensen, ook bij ons in de kerk. “Ik denk graag met de mensen mee.” Het is dan ook niet zo vreemd dat alle plantjes, amaryllisbollen en kerstbomen die we in de loop der jaren verkopen in de kerk door hem geleverd worden.
Henk wijst me op zijn Judasboom in de tuin. Deze krijgt eerst mooie roze bloemen en daarna pas blad. Als hij in bloei staat, stappen fietsende voorbijgangers zelfs af om hem te bewonderen.
Tot hij een jaar of 20 is, voetbalt Henk bij Jong Holland en als een echte Kaaskop is hij natuurlijk ook supporter van AZ. Hij heeft een gedeelde seizoenkaart.
Binnen onze gemeente is Henk bijzonder actief, vooral wat de jongeren betreft. Ambtsdrager zal hij niet worden want hij houdt niet van vergaderen, zegt hij. Hij is meer van de praktische dingen. Zo leidt hij jarenlang in Delta de jongerenvieringen (“Opa Delta” wordt hij genoemd), zit hij tegenwoordig nog bij de leiding van Provider en gaat hij ook elk jaar mee naar de EO-Jongerendag.
Eind augustus vertrekt Henk met zestien anderen uit de PGA, zowel jongeren als al wat ouderen, naar Athene om daar met de mensen van Christian Refugee Relief de handen uit de mouwen te steken voor de daklozen. “Samenbinden vind ik belangrijk”, zegt Henk. “Ik doe nu iets wat ik al heel lang wilde, maar ik kon zogenaamd nooit.”
De komende tijd zullen er veel acties voorbijkomen, zoals plantenmarkten, een veiling, een eetcafé, rommelmarkten etc. Houd dus vooral al onze nieuwsorganen in de gaten!
Iedereen die hem kent, weet dat Henk altijd wel een woordje klaar heeft (“Maar ik kan ook heel stil zijn, hoor”). Henk deelt zijn geloof naar eigen zeggen graag met anderen, ook op het werk. “We vormen een gemeenschap waarin verbondenheid tussen jong en oud heel belangrijk is, we hebben zoveel om met elkaar te delen”, zegt hij. “Pluriform, maar het moet wel ergens over gaan. Authentiek zijn is belangrijk, we zijn vaak te veel bezig met de vorm. Maar je mag best buiten de lijntjes kleuren.”
Henk gaat graag naar de interactieve vieringen. “Alleen maar zitten en luisteren is niet meer van deze tijd.” Hij wijst erop dat er vroeger in de synagogen ook veel onderling gesproken werd.
“Alleen maar zitten en luisteren” is in elk geval niet iets voor Henk. Zoals gezegd steekt hij liever de handen uit de mouwen. Samen met jongeren maar ook met mensen die niet meer zo jeugdig zijn. Zelf blijft hij voorlopig in elk geval nog wel jong van geest, daar twijfel ik niet aan. En een drijvende kracht achter diverse mooie acties, voor Athene bijvoorbeeld. Iemand die best af en toe buiten de lijntjes mag kleuren…
Letty van der Graaf-Wester
