“Kleur” is het eerste wat mij opvalt als ik haar ruime woonkamer binnenkom. En een prachtige kleurrijke salontafel maar die is dan ook speciaal voor haar gemaakt.
Vanavond ben ik op de koffie bij Caroline Langeweg-van der Sluis.
Caroline wordt op 22 juli 1973 in Rotterdam geboren in een Nederlands-Hervormd gezin. Ze heeft dan al een oudere zus en zal later nog een jonger zusje krijgen.
Aanvankelijk zijn haar ouders nog redelijk aan de strenge kant. Zo moet ze op zondag verplicht een rokje aan en mag ze op die dag niet buitenspelen, maar gaandeweg worden ze wel wat soepeler.
Na de lagere school gaat Caroline naar de Lagere Tuinbouwschool in Bleiswijk. “Ik wilde iets met mijn handen doen”, zegt ze.
Hierna gaat Caroline met een paar vriendinnen elke schooldag heen en weer op de brommer (een Puch) naar de Middelbare Tuinbouwschool in Rijswijk voor de opleiding Bloemschikken en -binden en vervolgens naar de Hogere Agrarische School in Delft voor een studie Milieukunde. Op deze school leert Caroline Stephan Langeweg kennen, die toevallig ook deze studie volgt en ze krijgen al spoedig een relatie.
Na haar afstuderen krijgt Caroline een baan bij Koppert in Berkel en Rodenrijs, een bedrijf dat insecten teelt voor de bestrijding van plagen in kassen. “Een leuke baan”, zegt ze en ze blijft er dan ook 13 jaar werken.
Na een jaar eerst zelfstandig te hebben gewoond in Rotterdam-Noord trekt Stephan (die ze zelf overigens steevast Stef noemt) bij haar in en in 2000 trouwen ze. In 2004 wordt dochter Sara (Saar) geboren en in 2006 dochter Fien.
Als Stephan in 2009 een baan vindt in Edam die hem bevalt, zoeken ze een huis in Noord-Holland en ze vinden dat in het mooie Oudorp. In 2010 verhuist het gezin. Voor Caroline betekent dit wel dat ze haar leuke baan bij Koppert moet opzeggen en nieuw werk moet zoeken maar gelukkig vindt ze dat bij De Groot en Slot B.V. in Broek op Langedijk.
Het bedrijf is gespecialiseerd in de veredeling van uienzaad en inmiddels werkt Caroline hier al 12 ½ jaar. Nooit geweten dat een ui een interessant product is maar Caroline kan er veel over vertellen. “Een ui is een 2-jarig gewas”, vertelt ze. “Het is een daglengtegevoelig gewas, een Nederlandse ui zal bijvoorbeeld niks doen in Amerika. Voor elk gebied moet een apart uienras ontwikkeld worden.” Interviewen voor Samen Verder kan soms erg leerzaam zijn…
Caroline houdt zich bezig met het maken van planningen en het bijhouden van de voorraden uienzaad en de kwaliteit daarvan. Veel computerwerk maar ze is ook regelmatig in de schuren en de kassen te vinden. Het werk combineert mooi met het kweken van insecten in haar vorige baan want ook bij dit bedrijf krijgt men te maken met plagen die bestreden moeten worden en dit het liefst natuurlijk met biologische middelen.
Als ik Caroline vraag naar haar hobby’s antwoordt ze dat ze veel dingen leuk vindt. De kippen in haar achtertuin bijvoorbeeld, die vertonen vaak heel grappig gedrag. En rommelen in de tuin of haar moeder in Rotterdam helpen in de moestuin maar dat is gezien haar opleiding en werk niet echt verwonderlijk natuurlijk. Caroline tekent ook graag, leest van alles maar geen sciencefiction en ze houdt van zingen. In Rotterdam zit ze jarenlang op een koor dat voornamelijk Taizéliederen en liederen van Huub Oosterhuis zingt. Tot corona ons land in zijn greep krijgt, sport ze ook regelmatig in de sportschool (“Van die circuitjes”).
Stephan en Caroline maken verre reizen, eerst samen en later met de dochters. Naar Zimbabwe bijvoorbeeld en naar Vietnam, naar Cuba en naar IJsland om maar wat te noemen. En Schotland. (“Maar ook “gewoon” naar Frankrijk, hoor.”) In de zomer van 2023, dit jaar dus, trekken ze met zijn vieren in een busje door Kenia met een gids en overnachten ze in grote en kleine tenten en lodges, niet in hotels. Ik vind het behoorlijk avontuurlijk allemaal.
In De Blije Mare is Caroline al 11 jaar betrokken bij de Kindernevendienst. Regelmatig zien we haar op zondagochtend vlak voor de preek met een paar kinderen de kerkzaal verlaten.
Zelf vindt ze het trouwens best weleens lastig om naar de kerk te blijven gaan (“Ik mis het dat je gepakt wordt door iets”) maar ze snapt ook wel dat het lastig kan zijn om een evenwicht te vinden in wat oudere mensen aanspreekt en wat jongere gemeenteleden boeit. Voor een eventuele nieuwe predikant ligt hier een superuitdaging, dat komt eigenlijk tijdens elk interview de laatste tijd wel ter sprake. Ook een enorme uitdaging voor onze beroepingscommissie om deze man of vrouw te vinden maar ach, “Zoekt en gij zult vinden”, toch?
Letty van der Graaf-Wester
