Hij schrijft regelmatig een stuk voor Samen Verder over diverse theologische onderwerpen maar nu gaat het eens over hemzelf. Vandaag ben ik op visite bij Ane Mulder.
Ane wordt op 12 maart 1951 in ‘Het rode dorp’ in Leeuwarden geboren als oudste kind van gereformeerde ouders. Vader Mulder is bedrijfsleider bij een blikfabriek en actief in de kerk, o.a. als ouderling en diaken. Moeder zingt in het koor. Na Ane worden nog drie jongens en een meisje geboren.
Aan het eind van de eerste klas op de lagere school verhuist Ane met zijn familie naar Pijnacker maar op zijn veertiende verhuist het gezin weer terug naar Leeuwarden.
Na de mulo gaat Ane naar de toenmalige Kweekschool, later Pedagogische Academie genoemd. Het zijn de jaren 60, Ane gaat eerst nog in colbert naar school maar gaandeweg verandert dat. De rokken van de meisjes worden korter en de haren van de jongens langer.
In Leeuwarden raakt Ane betrokken bij Youth for Christ en krijgt het geloof steeds meer betekenis voor hem. Hij sluit zich aan bij een jaarteam, nl. de muziekgroep Carpenters Tools en trekt een jaar rond door binnen- en buitenland. Er wordt zelfs een plaat opgenomen.
Hierna gaat Ane theologie studeren in Kampen (na eerst nog een vooropleiding vanwege Grieks en Latijn te hebben gevolgd) en op kamers. Hij zal er in totaal acht jaar over doen. Aangezien zijn ouders vanaf zijn 27e jaar geen kinderbijslag meer voor hem krijgen, vindt zijn vader het wel tijd worden dat Ane een baantje zoekt. Drie jaar lang werkt hij vervolgens op de mannenafdeling bij Peek & Cloppenburg in Zwolle en leert daar o.a. pakken aanmeten en broeken inkorten.
Hierna krijgt Ane een baan als docent Ethiek en later Godsdienst en Cultuurbeschouwing aan de Academie voor Journalistiek. Hij blijft hier acht jaar werken.
Intussen komt in 1984 Hilde de Jong naast Ane wonen en vier jaar later gaan ze samenwonen in een eengezinswoning. In 1989 wordt hun zoon Auke-Jan geboren en in 1990 trouwen Ane en Hilde. In datzelfde jaar wordt dochter Marije geboren, in 1997 gevolgd door de tweeling Douwe en Renske.
In 1991 vertrekken Ane, Hilde en hun twee kleine kinderen naar Kenia en een jaar later naar Ivoorkust. Ane wordt daar predikant, uitgezonden door de kerken in het kader van een project christen-moslimrelaties. “De Franse taal was eerst wel een dingetje”, zegt hij. “Achteraf gezien was dit de mooiste tijd van mijn leven met zowel moeilijkheden als uitdagingen. Het komt dan erg op je relatie aan.”
Na zeven jaar Afrika keert het gezin terug in Nederland en krijgt Ane een functie voor negen maanden als coördinator van “200 jaar zending” bij het Zendingshuis in Oegstgeest.
In 1998 krijgt hij een baan als geestelijk verzorger in Noorderhaven, Julianadorp en verhuist het gezin naar de huidige woning in Alkmaar, in de wijk ’t Rak, met uitzicht op het kanaal.
Ane gaat helpen bij de kindernevendienst in De Blije Mare en tot op de dag van vandaag gaat hij regelmatig voor in de diensten op zondag.
Begin 2000 wordt Ane beleidsmedewerker ‘Ontmoeting met moslims’ bij het Landelijk Dienstencentrum van de PKN in Utrecht want na een studie in de avonduren in Amsterdam mag hij zich ‘islamoloog’ noemen. Zijn contract wordt na twee jaar niet verlengd maar in 2005 krijgt Ane een baan als leidinggevende bij stichting Exodus in Alkmaar en in 2007 bij Open Doors in Ermelo, waar hij zich bezighoudt met de ranglijst voor christenvervolging. Slapen doet hij doordeweeks bij een collega. Vanaf 2012 gaat hij voor Open Doors weer reizen naar Afrika, als een soort pionier naar landen waar op dat moment iets aan de hand is. In 2016 mag Ane met pensioen c.q. emeritaat maar stilzitten is er niet bij voor hem.
Hij volgt op dit moment nog een promotiestudie aan de universiteit, “Christologie in de context van de islam”, wandelt, loopt hard, sport bij Hylas, speelt gitaar bij Collage, heeft sinds corona een moestuin en leest boeken. Als er een te hoge bloeddruk bij hem wordt geconstateerd, maakt hij even pas op de plaats maar inmiddels gaat het gelukkig weer veel beter met hem.
Het predikantschap ziet Ane als een roeping. Hij is in de loop der jaren predikant in meerdere kerken en met speciale opdrachten.
Ik vraag hem naar het verschil tussen kerken in Afrika en Nederland. “In Afrika hebben de kerken materieel nauwelijks iets maar zijn predikanten en gemeenteleden charismatisch bewogen en bevlogen christenen. Door de Geest bloeien de kerken daar, de kerken in het Westen hebben materieel alles (o.a. geld, gebouwen, organisatie, opleiding) maar nu valt er steeds meer uit elkaar. De dingen waarop wij altijd vertrouwden, zakken onder ons weg en wat blijft er dan nog over?” en “Ik wilde zó graag dat dingen veranderden, dat ménsen veranderden, maar dat leverde alleen maar een hoge bloeddruk op.”
Ane heeft veel vertrouwen in de huidige Toekomstgroep. “Ik hoop dat de kerk zichzelf opnieuw durft en kan uitvinden”, zegt hij.
‘Bewogen’ en ‘bevlogen’ zijn woorden die naar mijn idee zeker bij Ane passen. Daarnaast heeft hij een schat aan ervaringen en kennis om met ons te delen, vanaf de kansel, via de publicaties van onze kerk, maar natuurlijk ook gewoon in een persoonlijk gesprek. Van harte aanbevolen!
Letty van der Graaf
